मी: झोप येत नाहिये आज
विदुषक: गोष्ट सांगु ?
मी: हम्म...!
विदुषक :
ती चालायची....
मी :एक...एक एक मिनीट...हि गोष्ट आहे कि कविता ?
विदुषक : गोष्ट असेल तर हजार आणि कवितेला लाख मोजणार आहेस का ?
मी : हम्म सांगा....
विदुषक :
ती चालायची...
आपल्या अंगठ्याकडे बघत
आजुबाजु वाहत्या वा-याकडे सुद्धा
डोळॆ वर करुन न बघत
चालायची ती...
वाहत्या वा-याकडे
दुर्लक्ष केले चालले असते
घुटमळत्या वा-यांना वेळीच
डोळॆ वटारुन घाबरवलं असतं वा
चकवलं असतं तर जास्त काळ
चालली असती अजुन
कित्येक वर्ष...
आता
घुटमळत्या वा-याने
तिला पिंजुन काढले आणि
ती उपडी जमीनीवरुन भरलं आभाळ
बघत शेवटले श्वास मोजत
विचार करतेय
की,
अंगठ्याकडुन
आभाळापर्यंतचा
कसला प्रवास जिवघेणा ठरला
मी : ....... !!!!!
विदुषक : झोप आता....
मी : ....!!!
-प्राजक्त
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
अवघ्या महाराष्ट्राची ‘संगीत देवबाभळी’ - (सामना)
मराठी रंगभूमीने नेहमीच मेहनत आणि प्रतिभेची कदर केलेली आहे. कलावंत नेहमीच बैरागी पंथातला असतो. कारण आपल्या कलेच्या पलीकडे त्याला काहीच महत...
-
1) Shripad Deshpande : काही-काही गोष्टी लहानपणापासून माझी तंद्री लावणाऱ्या. म्हणजे गरम गरम कातळावर तांब्याच्या पेल्यातून पाणी सोडलं त... -
जिंदगीभर कोइ गम तो ढो ता नही जख्म धो भी लेगा की दर्द धोता नही खुदको कोस कर कहा मैने अपने अापसे इसकदर कोइ अपनी जान खोता नही ...
aswasth ....
ReplyDeletekahitari tochl aat... just felt sad n upset after reading this....
vidushak jast philosophical ani sensitive aahe tujhyapesksha hehehe... :) or is it other way round .... hmmmmmmm