उतना मिले तो झोपडोंमे दावतोंका हुक्म हो
प्लेटमें लेते हुए जितना गीरा था लॉनपर

- प्राजक्त

कोलाज २३

तुमने कहा रात ,
मैंने सुरज को फुंकसे बुझा दिया
तुमने कहा दिन तो,
चांद पे घासलेट छिडककर दिन भी उगा दिया

तुमने बारिश कहा तो
अासमां निचोडा 
अौर धुप कहा जब
बादल खदेडा

तुने अासमां कहा तो 
जमीं के अारपार सुराख खोंदा ,
कि  परला अासमां दिखा दिया

अौ' जमीं कही तो
अासमां के मत्थेपे मिट्टीका तिलक जमा दिया  


तु मौत कह दे ,
मै नब्जोंको अकड लुं
यारा , तु बस जिंदगी कह दे 
मै मौत का गिरेबां पकड लुं

- प्राजक्त १९ जुलै १३

तेरी याद नब्ज होती तो ठिक होता
ये रात बनी बैठी है, कटती नही

पेचों-खम

जिंदगीभर कोइ गम तो ढो ता नही 

जख्म धो भी लेगा की दर्द धोता नही

खुदको कोस कर कहा मैने अपने अापसे

इसकदर कोइ अपनी जान खोता नही

हंस के उसने ब्याह का जिक्र सामने किया

हथेलीपे रखा कफन कोइ न्योता नही

तसल्लीके लिए ही बस कारीगर टिक गया

हरकोइ तख्तपर सुल्तान होता नही

अमन की चाह है तो,यार इश्क का सबक तु रट

खुदा के नाम पर कोइ खौफ बोता नही

ठोकरोंसे तर-ब-तर है हमारे पेचों-खम

हम तो सो जाएंगे ख्वाब सोता नही

उपज उपज के ये जमीं बंजरसी हो गइ

अाजकल याद में मैं भी रोता नहीं

- प्राजक्त ।२०।७।२०१३

कधी

कधी उंचशा आभाळातुन, रिमझिमणारा श्रावण होते
कधी तारका वीजेत गुंफून, लुकलुकणारे पैंजण होते 

खडा शांतशा तळ्यात अन तु, गोल गोल राणी होते
कधी उकळती कढई चुकले ,तडतडणारे पाणी होते 

कधी एकांती पोकळवेळी,अस्पष्ट हळुचशी कुजबुज होते
कधी गर्दीच्या झुंबडवेळी,स्पष्ट ठळकशी अलगूज होते

लाळ टपकत्या सभेत तन्मय, लज्जारक्षण धावा होते
कधी सावळ्या ओठांखाली, सांजभुलीचा पावा होते 

कधी कलंडती रंगबादली,विस्कटलेले आभाळ होते
कधी कुडकुडत्या थंडीमध्ये,वाफ बोलकी सकाळ होते

कधी थांबल्या ओळीवरती, टोक मुडपले पान होते
कधी छातीला खोपा पुस्तक,घसरुन दचकते भान होते 

कधी वेडसर डोळ्यांमधली,स्थिरबाहुली तंद्री होते
भिवईमध्ये नटुन बसता,चित्त पछाडुन ‘चंद्री’ होते


तु नसल्याची जाणीव..

- प्राजक्त