अाधी मुद्द्यात हात घालु असं ठरवुन मुर्ती घ्यायची ठरवली. कसाबसा गर्दीतुन वाट काढत दोन पावलंं स्थिर ठेवतील अशी जागा शोधुन मी समोरच्या मुर्त्यांमधुन कोणता देव घरी न्यायचा याचा 'चॉईस' करायला लागलो. "देवा रे, मीच का ? माझ्या बरोबरच का घडतं असं? त्या अट्टल चोराला सगळं माफ मग सुख देतांना माझी निवड का नाही करत तू " असं ज्याला लोक विचारतात तीच लोकं अाता त्या देवाची निवड करत होते. मग पाच हजार जास्त होतात , तीन हजार ठिक अाहे, इतकुसा तर अाहे , रंग जाणार नाही ना, भंगलेली अाहे का ? सोंड नक्की उजवीकडे अाहे कि डावी कडे वगैरे शंभर चौकशी वजा भावतोल अाजुबाजुला घडत होता. विचार अाला भक्त निवडण्यात देवाने इतक्या चाळण्या लावल्या असत्या तर नास्तिकता प्रमुख धर्म झाला असता. " नीट बुडेल ना ?" ह्या प्रश्नाने मी माझ्याच मुठी अावळल्या अाणी परत अागतिकपणे राग गिळुन शांत उभा राहिलो.
दगडूशेठ, लोडाला रेलुन बसलेला, उंदरासोबत सिसॉ खेळणारा, बालाजी, विठ्ठलरुप, साईरुप, छत्रपती शिवाजीरुप अशा अनेक रुपांचे लहानथोर मुलांचे वर्ग भरावे तशा मुर्त्या समोर शहाण्या मुलांसारख्या बसल्या होत्या. प्रत्येकाच्या हाताला 'प्राईज टॅग' होता. ह्या वर्गाच्या सगळ्यात शेवटी माझी नजर स्थिरावली.
शेवटच्या बेंचवर. अाजुबाजुच्या गोंगाटापासुन अलिप्त, कोणी मागितला नाही म्हणुन अाशिर्वाद मुद्रा न देणारा , लहानपणी मुनिमजींचा लिहायचा टेबल असायचा तशा लहानशा टेबलवर चोपडीवर काहीतरी वाचत बसलेली एक उंदराची निरागस मुर्ती. अाणि तो जे वाचतोय ते तन्मतेने ऎकत बसलेली श्रीमुर्ती बॅकबेंचवर सुट्टीच्या दिवशी अभ्यासात मग्न. सोंडेंची दिशा, हातात मोदक , अाशिर्वादाचा हात इत्यादी 'फॉरमॅलिटी' न पाळणारा , बॅकबेंचरचा नियम असलेला ' नियम धाब्यावर' हा नियम पाळणारी मुर्ती.
कोणताही मोलभाव न करता. तो बॅकबेंचर मी त्याच्या ऎकण्यात व्यत्यय येणार नाही इतक्या अलगद हाताने घरी अाणला.अाणि त्याच्या कामात खोळंबा नको म्हणुन खुसफुसत्या अावाजात स्वागत म्हणुन म्हणालो "गणपती बाप्पा मोरया"
- प्राजक्त
No comments:
Post a Comment